Dankzij het Belgische label Blues Boulevard kunnen we hier te lande eens terdege kennis maken met Delta Moon. Want, zeg eerlijk, velen onder ons zullen deze naam voor de eerste keer horen. Hun laatste CD van 2007 “Clear Blue Flame” was de eerste die ik ten gehore kreeg, en vanaf dan was het een klein kunstje om uit te vingeren wie die heren Tom en Mark waren. Hun eigen website en CD Baby waren daarbij de tools die mij leerden dat ze vóór eergenoemde CD reeds vier albums hadden uitgebracht. Ik was met stomheid geslagen, dat ik, als grote slide-afficionado, deze Delta Moon nooit eerder had ontdekt.

Blues Boulevard heeft nu deze schitterende compilatie samengesteld van het beste dat Delta Moon sinds hun eerste album “Delta Moon” van 2002 digitaal heeft vastgelegd. Dit resulteert in een fraai vormgegeven CD met maar liefst achttien songs. De zeven eerste tracks komen uit hun recentste “Clear Blue Flame”, de vier volgende van “Howlin’” uit 2005, drie van “Goin’ Down South” van 2004 en vier van “Delta Moon”.
Atlanta is de bakermat van de band, en dat hoor je geheid aan hun rauwe maar melodieuze sound. Twee slide gitaren in één band, en het stoort geeneens één seconde. Tom Gray speelt lapsteel en Weissenborn, waar Mark Johnson vooral electrische slidegitaar en dobro speelt. Het roept herinneringen op aan Duane Allman en zijn Brothers, maar Ry Cooder en David Lindley worden eveneens geëerd.
Ook de swamp-feel is goed vertegenwoordigd. “Midnight  Train” zou je zo aan Sonny Landreth toeschrijven als je niet beter wist. Sommige nummers refereren zelfs aan Lynyrd Skynyrd en de songs waarin Gina Leigh zingt, of later Kristin Markiton, doen ons zelfs terugdenken aan Jefferson Airplane.

Tom en Mark kennen hun roots, bewijze Son House’s “Preachin’ Blues”, inspirerend gezongen door Gina Leigh. En dat de Noord Mississppiaanse trance blues hen niet onberoerd laat, transpareert in “Goin’ Down South” van R.L. Burnside en Fred McDowell’s “Shake ‘em On Down”, maar misschien nog het meest van al in hun eigen compositie “Jessie Mae”, een ode aan de Queen van de hills, Jessie Mae Hempfill.
Behalve de drie hierboven genoemde covers, hebben ze alle nummers zelf geschreven. Tom was, vóór hij samen met Mark Delta Moon oprichtte, zanger en keyboard-speler en songwriter in de groep The Brains. Onder ander Cindy Lauper, Manfred Mann en Carlene Carter namen songs van hem op. Mooie referentie toch ?
Dit stel en hun muziek is absoluut aan mij besteed. Wie van slide in al zijn aspecten houdt, moet dit plaatje kopen. Een must.
Volgend jaar in de lente komt Delta Moon op tournée in Europa. Hopelijk doen ze ook ons land aan. Wie doet er wat aan ?

Huidige bezetting van de band :

Tom Gray - slide guitar, vocals
Mark Johnson - slide guitar
Franher Joseph - bass
Darren Stanley – drums

 

witteMVS